De bloei van het kalifaat van Bagdad

Het verhaal vangt aan in de 5^e eeuw n.Chr. om te laten zien, hoe gemakkelijk de verovering en de machtsovername van de Arabieren/islamieten in de 7^e eeuw verliepen. Het eindigt in de 13^e eeuw met de Mongoolse inname en verwoesting van Bagdad. In die tussen liggende tijd versmolten Griekse, Mesopotamische, Perzische, Arabische en Indiase invloeden en kwamen wetenschap, kunst en filosofie tot bloei.

In de 6^e eeuw teisterden pest en hongersnoden het Byzantijnse en Perzische rijk. Daar bovenop kwamen hun onderlinge oorlogen. Uiteindelijk raakten zij zo uitgeput dat iedereen die zich een beetje georganiseerd had zich te goed kon doen aan hun territoria. Dit leidde spoedig tot het kalifaat van de Omajjaden (661-750) dat te Damascus zetelde en gebruik maakte van de Byzantijnse erfenis. Hierin kwam verandering door een opstand, die onder meer veroorzaakt werd daar de Perzisch sprekenden zich achtergesteld voelden ten opzichte van de Arabieren, het ongenoegen over Omajjadische weelderige levensstijl en dat een kalief familie van Mohammed moest zijn. De opstand begon in Khorassan (west Turkemenistan en noordoost Iran), waaraan zowel Perzen, Arabieren als anders gelovigen deelnamen. Hierna kwamen de kaliefs uit de Abbasidenfamilie (750-1258) die zich met enige onderbrekingen in Bagdad gevestigd hadden. Zij verloren al snel hun politieke macht, door de feitelijke opsplitsing van het kalifaat in de 9^e eeuw en vervolgens doordat de politieke en militaire macht vanaf 946 in handen van anderen kwamen, zoals de Iraanse shi’itische Boejiden (932-1055) en later de Turkse Seltsjoeken (1037-1194).

Gedurende de Abbasidenperiode kwam wetenschap en cultuur tot grote bloei, er zal aandacht besteed worden aan gedichten, filosofie en wetenschap naast de levendige debatten over het geloof.